pomyk

krzyk..
wrzask..
trzask..
brzdęk spadającego kubka..
zbitego o ziemie..

.::boro::.

Patrzę z góry
spadam w dól
w powietrzu się unoszę
skrzydami liści
splecionych jednolitościś sieci pająka
co mocą i silą utworzy
,a lekkość mojej duszy
jak piórko
wznosi się ku slońcu
co chwila znoszone przez wiatr życia
to wyżej, to niżej..

.::boro::.

Plynępo morzu
Blekitnym niebie
Patrze w dal
Nie odwracając się za siebie

I kiedy plynęc w niekończącej sie podróży
Spoglądam na fale, obloków
Rozbryzgujące się o mój okręt
Czuję że żyjć zaczynam

Oto ja
Sunę po niebie
Mym okrętem przestworzy
Niech ktoś mi bramy niebios otworzy
Aby móc spojrzeć na świato ciemności
Pogrążonej w otchani, nicości...

.::Boro::.

Będćc jedynie źdźblem trawy,
mogę być równocześnie,
Ptakiem w powietrzu,
mrówką na ziemi,
czowiekiem w przestrzeni,
ach..
marzenia..piękna rzecz..


.::boro::.